Wellington, Abel Tasman en de Marlborough regio

Inmiddels ben ik alweer een maand onderweg, alhoewel het voelt alsof ik pas begonnen ben. In Wellington zijn we naar het Te Papa museum geweest, wat te boek staat als het beste museum van Nieuw-Zeeland en een must see voor iedere toerist. Toen we binnenkwamen werd ook al snel duidelijk waarom. Normaal gesproken ben ik niet van de museums, maar netzoals die in Auckland had ook deze al snel mijn volledige aandacht. Ook hier kwamen de Maori’s, dieren en de vulkanen veelvuldig aan de orde, maar toch net wat uitgebreider en beter vormgegeven als het Auckland Museum.

Naast het Te Papa museum hebben we nog drie andere, leuke uitstapjes gemaakt alvorens we naar het Zuidereiland zijn afgereisd. De Weta Cave gaf ons de uitleg over de creatie van onder andere de attributen en mythische wezens gebruikt in Lord of the Rings, King Kong, the Hobbit, Avatar en vele andere films, die door Peter Jackson of Peter Cameron geregisseerd waren. Onze enthousiaste gids legde uit hoe wapens en maliënkolders tot hun uiteindelijke vorm kwamen. Daarnaast hebben we ook nog een dagje in de natuur rondgebracht op Somes Island, waar we via een ferry moesten komen. Ondanks dat we niet al te veel dieren gezien hebben, was het toch de moeite waard. Het laatste uitstapje was naar Zealandia, een natuurpark iets buiten Wellington. Onder leiding van onze gids hebben we hier verscheidene vogels gezien, die karakteristiek zijn voor Nieuw-Zeeland en de Tuatara (reptielachtige). Al met al waren dit een paar fantastische dagen, waar we daarnaast ook in de nacht voldoende plezier hebben gemaakt.

Op zondag maakten we de oversteek richting het Zuidereiland, waar we ongeveer 5 weken zouden verblijven. De eerste stop hier was Nelson, waar we alle inkopen zouden doen voor de Abel Tasman, waar we de dinsdag aan zouden beginnen. De Abel Tasman is een natuurgebeid in Nieuw-Zeeland, waar je op diverse punten aan een wandeling kan beginnen, die 1 tot 5 dagen kan duren. Wij kozen ervoor om 3 nachten te overblijven in het park en dus 4 dagen met bepakking (zeer groot verschil met zonder bepakking) zouden wandelen. Op de eerste dag werden we met een watertaxi in het noorden van de Abel Tasman gedropt. Hierna zijn wij nog verder naar het noordelijkste puntje gelopen, alvorens we rechtsomkeert maakten om halverwege op een camping te verblijven. Slechts een wandeling van 14 kilometer, maar het voelde alsof ik de hele marathon gelopen had. Geplaagd door de zandvliegen besloten we maar vroeg te gaan slapen. De volgende dag stond er namelijk een wandeling van 18 kilometer op het programma. Gehard door de wandeling van gisteren viel deze echter reuze mee en omstreeks 4 uur waren we al op onze eindbestemming waar we kennis maakten met een stel kayakers, waar we een gezellige avond mee beleefden op de verder uitgestorven camping. De volgende dag stond er wederom een tocht van 18 kilometer op het programma, die bemoeilijkt werd door de moeizame nacht ervoor. Ons matras had besloten om weer kapot te gaan, dus we werden wakker op een keiharde bodem. Dit scheurtje viel naderhand gelukkig gemakkelijk te reparen. Ook deze dag ging voortvarend, ondanks dat het terrein, netzoals eerdere dagen, niet precies wist wat het wilde. Sterke steigingen werden afgewisseld met dalingen en nergens was het eigenlijk vlak. Op de laatste camping kwamen we weer de kayakers tegen van gisteren, waarmee we in de avond naar een glimwormengrot zijn gegaan. Al snel werd echter duidelijk dat naast glimwormen, de grot ook Weta’s (een soort grote krekels) herbergde. Jammer genoeg was er niemand in de groep die bang was voor deze insecten. Op de laatste dag besloten we om vroeg op te staan, zodat we voor de grote toeristische drukte het park konden verlaten. Een wandeling van ongeveer 12 kilometer(volgens de borden althans) was voor het middaguur beslecht, waarna we met zere voeten en vermoeide spieren weer terug naar Nelson gingen. Hier hadden we de rest van de dag nodig om weer op krachten te komen voor de volgende dag.

Al vroeg in de ochtend vertrokken we hier naar Renwick(een gat nabij een iets groter stadje genaamd Blenheim). Na de inspanningen van de dagen ervoor hadden we ons beloond met een fietstour door de beste wijngaarden van Nieuw-Zeeland. Natuurlijk moesten hier ook de nodige glaasjes geproefd worden om te onderzoeken wie nu de lekkerste wijn had. Na ongeveer 7 wijngaarden gehad te hebben, zijn we er achter gekomen, dat ze allemaal wel prima te drinken waren. Mijn favoriet was echter de Sauvignon Blanc van Cloudy Bay, ondanks dat ik voor de rest meer fan was van de rode wijnen. De volgende dag reden we via Blenheim en het Omaka Aviation Heritage Center(OAHC) naar Kaikoura. Het OAHC, opgericht door wederom Peter Jackson, stelde vliegtuigen uit voornamelijk de 1ste wereldoorlog tentoon. Veelal waren het replica’s, maar het had ook de beschikking over enkele echte vliegtuigen uit die periode. Na hier enkele uren doorgebracht te hebben en veel gelezen te hebben over zowel de Geallieerden als Duitse vliegeniers, zijn we verder gegaan naar Kaikouri, waar we op een camping in de buurt zouden verblijven.

Na een goede nachtrust besloten we om de Peninsula Walkway te lopen, waarbij we langs een zeehondenkolonie kwamen. Ik heb denk ik niet veel luiere beesten als zij ontmoet, alhoewel sommige mensen toch wel in de buurt komen(wie laat ik voor me). Die middag reden we door richting Mount Thomas, waar we aan de voet van deze reusachtige berg van maar liefst 1063 meter zuden overnachten op de camping alvorens we deze de volgende dag gingen beklimmen. Ondanks de geringe hoogte, was de klim steil, maar het uitzicht vergoedde veel. Helaas had ik niet op de accu van mijn camera gelet, dus die was helaas leeg bij bovenkomst. Had ik toch niet helemaal onder controle ;) Gisteren reden we vervolgens naar Christchurch, waar we verblijven in het huis van een vriend van de oom van Kevin. Hartelijk dank Mario en Jeanette! Het wachten is nu op een vriend van Kevin (Frank), die de komende weken gezellig met ons meereist.